Ahmet Kutsi Tecer, 1901 yılında Kudüs’te doğmuştur.Ahmet Kutsi, ilk öğrenimini Kudüs’te bir Fransız okulu olan Freres okulu’ nda, orta öğrenimini Kıklareli’de lise öğrenimi Kadıköy Sultanisi’nde tamaladıktan sonra yüksek öğrenimini Halkalı Yüksek Ziraat Okulu’ nda yapmıştır. İstanbul Üniversitesi Felsefe Bölümünde eğitimini tamamlamıştır.Ankara ve Sivas’ta edebiyat öğretmenliği,Avrupa’da talebe müfetişliği,1949’da Paris’te Kültür Ateşeliği görevinde de bulunmuştur.1950’de Unesco Merkez Yönetim Kurulu üyeliğine getirildi
Ahmet Kutsi Tecer bir ara siyasete de atılmış,Adana ve Urfa milletvekilliği görevinde bulunmuştur.
Türk edebiyat dünyasında Beş Hececiler olarak bilinen topluluğa katılmayarak sanatını müstakil olarak sürdürmüştür.Şiirlerinde hece ölçüsünü benimseyen Tecer, kimi zaman lirik bir biçimde ve canlı bir dille kişisel duygularını aktarmış, kimi zaman da ulusal duyguları öne çıkaran temalara yönelmiştir. Daha sonra başladığı oyun yazarlığında da ulusal değerlere önem vermiştir.
Halk kültürü alanında çalışmaları ile tanınır. . Ünlü halk şairi Aşık Veysel’i Türkiye’ye tanıtan, halk müziği derlemecisi Muzaffer Sarısözen’i keşfeden kişidir.
Şairin şiirleri ;Varlık,Yücel ,Ülkü gibi dergilerde yayınlanmıştır.
25 Temmuz 1967’de İstanbul’da öldü ve Zincirli kuyu mezarlığı’na defnedildi.
Eserleri
Şiir
Şiirler (1932) 100 Temel Eser arasındadır.
İnceleme
Köylü Temsilleri (1940)
Oyun
Yazılan Bozulmaz (1947)
Köşebaşı (1948)
Köroğlu (1949)
Bir Pazar Günü (1959)
Satılık Ev (1961)
Nerdesin
Geceleyin bir ses böler uykumu,
İçim ürpermeyle dolar: – Nerdesin?
Arıyorum yıllar var ki, ben onu,
Aşıkıyım beni çağıran bu sesin.
Gün olur sürüyüp beni derbeder,
Bu ses rüzgarlara karışır gider.
Gün olur peşimden yürür beraber,
Ansızın haykırır bana: -Nerdesin?
Bütün sevgileri atıp içimden,
Varlığımı yalnız ona verdim ben.
Elverir ki bir gün bana derinden,
Ta derinden bir gün bana ”Gel” desin.
Orda Bir Köy Var Uzakta
Orda bir köy var, uzakta
O köy bizim köyümüzdür.
Gezmesek de, tozmasak da
O köy bizim köyümüzdür.
Orda bir ev var, uzakta
O ev bizim evimizdir.
Yatmasak da, kalkmasak da
O ev bizim evimizdir.
Orda bir ses var, uzakta
O ses bizim sesimizdir.
Duymasak da, tınmasak da
O ses bizim sesimizdir.
Orda bir dağ var, uzakta
O dağ bizim dağımızdır.
İnmesek de, çıkmasak da
O dağ bizim dağımızdır.
Orda bir yol var, uzakta
O yol bizim yolumuzdur.
Dönmesek de, varmasak da
O yol bizim yolumuzdur.
İhtiyar Aşık
Yıllardan beridir ağaran teller
Bu akşam parıldar şakaklarımda
‘Bu gece ömrümün en son demi, der
Büsbütün ağarsın varsın yarın da…’
Çırpınır göğsünün içinde kalbi
Bir yaşlı ağaca sinen kuş gibi
Nedir bu esrarlı halin sebebi?
Neden parlıyor o gözler? Bir oda:
Yaşlanmış, altında ipek bir sedir
Bir kız ki ay ondan parlak değildir
Öptükçe ağaran bir gül denilir
İhtiyar bülbülün dudaklarında
Ölü
Bir sonsuz rüyaya açılmış gözler
Yummayın, yummayın kirpiklerini!
Kim ondan daha çok hayatı özler.
Çağırıyor çağırıyor sevdiklerini.
Gelmiyor, gelmiyor o yüzler niçin?
Kaybolmuş koynunda onlar da hiçin
Bilmiyor boyunun ölçüsü için
Başının ucuna geldiklerini.
Bilmem ki adını onun kim saklar?
Şimdiden unutmuş onu kucaklar.
Besbelli üşütür soğuk topraklar
Soymayın, soymayın giydiklerini.
Selâm Olsun
Selâm olsun bizden güzel dünyaya
Bahçelerde hâlâ güller açar mı?
Selâm olsun sonsuz güneşe, aya,
Işıklar, gölgeler suda oynar mı?
Hepsi güzeldir kar, tipi, fırtına
Günlerin geçişi ardı ardına.
Hasretsiz bir kanat şakırtısına
Mavi gökte kuşlar yine uçar mı?
Uzak, çok uzağız şimdi ışıktan,
Çocuk sesinden, gül ve sarmaşıktan,
Dönmeyen gemiler olduk açıktan,
Adımızı soran, arayan var mı?
